Η Θέκλα Παρασκευούδη γεννήθηκε στη Λάρισα. Οι γονείς της, ο Χρήστος Παρασκευούδης του Ιγνατίου (με καταγωγή από τις Ελληνικές μειονότητες της Φιλιππούπολης, Πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμυλίας ή Ρουμυλίας) και η Ελένη Λιάγκουρα (οικογένεια ντόπιων από τα Φάρσαλα Θεσσαλίας).
Κληρονόμησε από την οικογένειά της την αγάπη και το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, τις θρησκευτικές παραδόσεις, τη Χριστιανική Πίστη, τη γνώση στην Βυζαντινή Μουσική.
«Είμαι ανήσυχο πνεύμα. Οι γονείς ήταν πάντα ένα ισχυρό πρότυπο και ένα ισχυρό κίνητρο. Το σημαντικότερο ήταν η αγάπη τους, ο τρόπος που μεγάλωσαν εμένα και τα αδέλφια μου, η υποστήριξή τους, η φροντίδα, η παρότρυνσή τους, αλλά βέβαια και οι απαιτήσεις αφού ο πήχης πάντα ήταν ψηλά. Για την οικογένειά μας ήταν δεδομένο ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Έτσι έμαθα από νωρίς να αγωνίζομαι» δηλώνει στα «Πρόσωπα».
Ξεπερνώντας,νωρίς, τα σύνορα της Λάρισας, συναντήθηκε και συναναστράφηκε με ανθρώπους με διαφορετικές εμπειρίες και πεποιθήσεις, που όπως η ίδια λέει, εμπλούτισαν και ωρίμασαν τη σκέψη της.
Θεωρεί αναγκαία τη δια βίου μάθηση -η ίδια ακόμη είναι φοιτήτρια- και πιστεύει πως η καλλιέργεια δεν είναι απλά ένα σύνολο γνώσεων, αλλά η ανάγκη να συμπάσχουμε με καθετί που βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε.
Τα σχολικά και νεανικά της χρόνια τα πέρασε στη Λάρισα.
Υπήρξε στέλεχος της αυτοδιοίκησης από το 1991 έως το 2019, με κύριο αντικείμενο τις δημόσιες σχέσεις.
Επί χρόνια, υπήρξε υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας – Μουσείου Γ. Ι. Κατσίγρα και συνεργάστηκε στενά με την αείμνηστη Ειρήνη Γ. Κατσίγρα, κόρη του δωρητή, για τη διοργάνωση των εγκαινίων από τον τότε ΠτΔ Κωστή Στεφανόπουλο, την έναρξη λειτουργίας του Φορέα στο νέο επιβλητικό κτίριο, την έκδοση του Λευκώματος της Συλλογής Γ.Ι. Κατσίγρα, την Ψηφιοποίηση, καθώς και για τη διοργάνωση περιοδικών εκθέσεων, συνεδρίων και ποικίλων εκδηλώσεων.
Διετέλεσε Πρόεδρος στον Ελληνικό Οργανισμό Περιβάλλοντος και συνεργάστηκε με Αυτοδιοικητικούς Φορείς, με προσωπικότητες της επιστήμης και των τεχνών, με Πανεπιστήμια. Στο πλαίσιο της θητείας της, ανέδειξε θέματα αειφόρου ανάπτυξης σε Δήμους, ολοκληρωμένης διαχείρισης συσκευασιών αγροεφοδίων – κυκλικής οικονομίας, διαχείρισης και παραγωγής προϊόντων με υψηλή προστιθέμενη αξία από απόβλητα της βιομηχανίας και των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, για παραγωγή ενέργειας, εδαφοβελτιωτικών κ.ά.
Έχει συμμετάσχει σε ενώσεις γυναικών, με στόχο την ισόρροπη επαγγελματική και οικογενειακή ζωή, καθώς και σε ενώσεις επιχειρηματιών για τη διάδοση σύγχρονων εργαλείων διοίκησης.
«Αυτό που πρέπει να νικήσουμε είναι το σύνδρομο του δήθεν «ευαισθητοποιημένου πολίτη» του καναπέ και να υιοθετήσουμε μία υπεύθυνη στάση ζωής. Οι έννοιες της πολιτικής, του πολιτισμού και του περιβάλλοντος δεν έχουν αξία αν τις προσδιορίσεις στο μέλλον. Οι εξελίξεις τρέχουν και δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανήξερους» υπογραμμίζει.
Ανέπτυξε συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα (1993-2011).
Μέλος του Συλλόγου Υπαλλήλων, ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ ΟΤΑ, Κεντρική Επιτροπή Κόμματος, Πρόεδρος Επιτροπής Ισότητας Περιφέρειας Θεσσαλίας, Υποψήφια Βουλευτής.
«Η πολυπλοκότητα των ρόλων, κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα. Οι περισσότερες επιλογές μου ήταν συνειδητές» σημειώνει.
Από το 2019 εργάζεται στο Τμήμα Εθιμοτυπίας, Δημοσίων Σχέσεων και Πολιτιστικών Εκδηλώσεων της Ακαδημίας Αθηνών, που στεγάζεται στο Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών,το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Χάνσεν και κατά τη γνώμη των ειδικών, το ωραιότερο νεοκλασικό οικοδόμημα του κόσμου.
«Η εμπειρία έρχεται να προστεθεί με το πάθος για ό,τι κάνω. Αισθάνομαι μεγάλη τιμή να συνεργάζομαι με εξέχουσες προσωπικότητες, επιστήμονες διεθνούς ακτινοβολίας, μεγάλους Έλληνες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία. Συμμετέχω με μεγάλη χαρά στην προσπάθεια του πρώτου πνευματικού ιδρύματος της χώρας, να αποκτήσει εξωστρέφεια και να συνδεθεί περισσότερο με την κοινωνία των πολιτών» επισημαίνει στα «Πρόσωπα».
Το 2020 υπήρξε η χρονιά που την συγκλόνισε και την έβαλε σε μία περίοδο αναστοχασμού, με πληγές που δεν θα κλείσουν. Η αδελφή της Αναστασία Παρασκευούδη που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της μάχης από την αρχή της πανδημίας covid-19, εργαζόμενη στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, νόσησε με αποτέλεσμα να χάσει τη μάχη με τη ζωή.
«Ένας υπέροχος άνθρωπος έφυγε ως ηρωίδα κι αυτή ήταν η αδελφή μου. Η απουσία της άφησε δυσαναπλήρωτο κενό και βαθιά θλίψη» λέει.
Από το 2001 έως σήμερα, είναι οικογένεια με τον Σωτήρη Ατέση,με τον οποίο μοιράζονται την κοινή αγάπη τους για τη ζωή.
