Ξεκίνησε σαν «μικρή μασκότ» του Εθνικού Θεάτρου της Αλβανίας και σήμερα είναι μια ανερχόμενη δύναμη του ελληνικού θεάτρου και βασική πρωταγωνίστρια του Θεσσαλικού.
Η Μαρσέλα Λένα είναι πολυτάλαντη, είναι λαμπερή, είναι καλλιτέχνης με όλα τα γράμματα κεφαλαία και δίκαια κερδίζει σε κάθε παράσταση κοινό και κριτικούς. Ας δούμε όμως τη διαδρομή, την εξέλιξη και τα όνειρά της, όπως η ίδια τα περιγράφει.
«Οι θεατές της Λάρισας τα τελευταία χρόνια με γνωρίζουν από την έντονη παρουσία μου στο αγαπημένο μας Θεσσαλικό Θέατρο από το «Κάποτε στη Σμύρνη», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», «Τα αγάλματα περιμένουν», «Ότι θυμάμαι χαίρομαι» μέχρι τη νέα μας παράσταση «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» που κάνει πρεμιέρα τις επόμενες μέρες.
Η αγάπη μου όμως για το θέατρο ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου μιας και προέρχομαι από καλλιτεχνική οικογένεια και μεγάλωσα μέσα στα καμαρίνια και πίσω από τις κουίντες του Εθνικού θεάτρου Αλβανίας. Από παιδί θαύμαζα όλη αυτήν την διαδικασία της μεταμόρφωσης, τραγουδούσα, χόρευα έκανα μιμήσεις και όλοι με θεωρούσαν μια χαριτωμένη μασκότ».
Όμως αυτή η μασκότ στα εφτά της χρόνια πέρα από το θέατρο ταξίδεψε και γνώρισε μια νέα χώρα,την καινούρια της πατρίδα την Ελλάδα.
Στη Λάρισα όπου εγκαταστάθηκε και μορφώθηκε ήρθε σε επαφή με ένα καινούργιο θέατρο, το Θεσσαλικό Θέατρο. Είδε παραστάσεις για παιδιά και ενήλικες και από την εφηβεία κιόλας είχε αποφασίσει ότι θα γίνει ηθοποιός. Δεν ήταν πια η μασκότ που διασκέδαζε τους άλλους, αλλά «ήμουν μια αποφασισμένη νεαρή κοπέλα με στόχο να ακολουθήσω τα όνειρά μου και να πετύχω» δηλώνει στα «Πρόσωπα» και εξιστορεί τα θεατρική διαδρομή της.
«Έτσι πήρα ξανά τον δρόμο της επιστροφής για την Αλβανία, μένοντας πάντα σε στενή επαφή με την Ελλάδα. Σπούδασα τέσσερα χρόνια στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στα Τίρανα στο τμήμα υποκριτικής και απέκτησα πτυχίο ανωτάτων σπουδών.
Σπουδών που με κάνουν να νιώθω πολύ τυχερή γιατί κέρδισα πολλά θεατρικά εφόδια, μεθοδολογία και τρόπο δουλειάς γιατί είχα καθηγητές που σπούδασαν στη Ρωσία, μαθητές των μαθητών του Κωνσταντίν Στανισλάφσκι.
Μετά το τέλος των σπουδών μου με πολλή δουλειά και αφοσίωση ερμήνευσα πληθώρα ρόλων, συμμετέχοντας για έντεκα χρόνια σε δεκάδες παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου Τιράνων. Και το 2013 είχα την μεγάλη χαρά να κατακτήσω το βραβείο καλύτερης ηθοποιού.
Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε ένας κύκλος ζωής μου στην Αλβανία. Επέστρεψα στην Ελλάδα και είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με έναν πολύ σπουδαίο θεατράνθρωπο και σκηνοθέτη τον Νίκο Μαστοράκη στον οποίο χρωστάω πολλά γιατί πίστεψε σε εμένα και με στήριξε. Η πρώτη μας δουλειά ήταν στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά «Τα κόκκινα φανάρια» και με εμπιστεύτηκε ξανά στην παράσταση «Οι ξένοι» στο Εθνικό Θέατρο. Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχημένες συνεργασίες όπως με την Ελένη Ράντου, τον Σταμάτη Φασουλή και με το Φεστιβάλ Αθηνών.
Μέσα στις επιτυχίες αυτές θέλω να ξεχωρίσω την συνεργασία μου με το Θεσσαλικό Θέατρο, η οποία ξεκίνησε από τον δάσκαλο – σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνο, ο οποίος με το που είδε μια δουλειά μου σε ένα βίντεο μου άνοιξε την πόρτα του Θεσσαλικού θεάτρου και μου έκανε πρόταση να δουλέψουμε μαζί στην παράσταση «Κάποτε στη Σμύρνη».
Επίσης και την συνεργασία μου με την καλλιτεχνική διευθύντρια Κυριακή Σπανού, με την οποία έχουμε δουλέψει άψογα σε όλες τις παραγωγές έχοντας μια κοινή καλλιτεχνική γλώσσα. Και της εύχομαι κάθε επιτυχία στο καλλιτεχνικό της έργο και σε κάθε της στόχο.
Συνεχίζοντας, το Θεσσαλικό θέατρο μου έχει χαρίσει πολύ σημαντικές στιγμές όπως η συμμετοχή μας στο Πειραματικό Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου του Ανόι στο Βιετνάμ, η οποία αγκαλιάστηκε θερμά και βραβεύτηκε με αργυρό μετάλλιο ως καλύτερη παράσταση κι εγώ απέσπασα αργυρό μετάλλιο καλύτερης ηθοποιού.
Επίσης η παρουσίαση της παράστασης «Τα αγάλματα περιμένουν» σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο, με την πολύ μεγάλη απήχηση του κοινού ήταν μια θεατρική στιγμή που με γέμισε μεγάλη χαρά και συγκίνηση.
Ξεχωρίζω επίσης παρά πολλές στιγμές στην καλλιτεχνική μου πορεία και είμαι ευγνώμων, αλλά μια ιδιαίτερη ανάμνηση που έχει μείνει στη μνήμη είναι η συμμετοχή μου με το Εθνικό Θέατρο 2012 στην Σεξπηρική Ολυμπιάδα πλάι σε 36 χώρες στο Globe Theatre.
Στον αντίποδα μια θεατρική παράσταση που μου άφησε την αίσθηση του ανεκπλήρωτου είναι «Τα Παντρολογήματα» από την πειραματική σκηνή του Θεσσαλικού Θεάτρου που το ανέβασε η πολύ αγαπημένη μου παιδική φίλη και σκηνοθέτης Νάνσυ Σπετσιώτη, γιατί λόγω της Πανδημίας δεν κατάφερε να ανέβει επί σκηνής. Θα ήθελα πολύ να παρουσιάζονταν ζωντανά στο κοινό της πόλης γιατί έπαιξα έναν πολύ αγαπημένο κωμικό ρόλο την Αγάφια και είμαι σίγουρη πως το κοινό θα απολάμβανε αυτή την παράσταση. Κρίμα πραγματικά που έμεινε μόνο η γεύση της αφίσας.
Κλείνω με την σκέψη ότι η ζωή μου κάνει συνέχεια κύκλους για αυτό και θα ήθελα να με ξαναπάει στην Αθήνα ή στο εξωτερικό. Να συνεργαστώ με ταλαντούχους σκηνοθέτες και ηθοποιούς και να εξελίσσομαι συνέχεια πάντα μέσα από την προσωπική μου πίστη και επιμονή που θεωρώ ότι είναι η κινητήρια δύναμή μου.
Και τέλος εύχομαι η πανδημία που μας έχει ταλαιπωρήσει όλους και έχει αλλάξει ριζικά τις ζωές μας να τελειώσει γρήγορα ώστε να βρούμε τις ισορροπίες μας που έχουμε χάσει».
