Ο Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου γεννήθηκε στη Χάλκη της Λάρισας το 1956. Μετά το Δημοτικό στο χωριό του, συνέχισε στο 2ο Γυμνάσιο Αρένων στη Λάρισα.
Η περίοδος των γυμνασιακών του χρόνων υπήρξε μια εποχή πολύ δύσκολη για τον ίδιο αφού σημαδεύτηκε από την απώλεια του πατέρα του, κι έπρεπε να σταθεί μόνος στου στα πόδια, αλλά και για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της μιας και συνέπεσε με την περίοδο της Χούντας.
Εκεί σπουδαίοι καθηγητές τού εμφύσησαν την αγάπη για τη μάθηση και τον άνθρωπο, βάζοντας τα θεμέλια για τη μετέπειτα ζωή του.
Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία στο Ηράκλειο της Κρήτης. Οι σπουδές του στο νησί υπήρξαν καθοριστικές για τη ζωή του μιας κι έμελλε το Ηράκλειο να γίνει η δεύτερη πατρίδα του, αφού εκεί έκανε την οικογένειά του και ζει μέχρι σήμερα. Σαν δάσκαλος γύρισε πολλά χωριά της πατρίδας μας για να συνταξιοδοτηθεί μετά από 35 χρόνια διδασκαλίας.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 μπαίνει στη ζωή του η λογοτεχνία. Γράφει διηγήματα, «το μονόστηλο» και το «Terra Santa», (Ταξιδευτής) μυθιστορήματα τα «Τετράδια Ονείρων» και το «Ετούτο ειν’ ωκεανός»(Ταξιδευτής) καθώς κι ένα βιβλίο για παιδιά το «Ήλιε μου παραμυθά» αντίδωρο στους μαθητές του για όλα όσα πήρε από αυτούς όλα τα χρόνια της δασκαλικής του ζωής. Διηγήματά του υπάρχουν ακόμα στις συλλογές που εξέδιδε στη δεκαετία του 2000 η εφημερίδα «Ελευθερία», στο «Ημερολόγιο 2008 Θεσσαλία», στο «Λάρισα μια πόλη στη λογοτεχνία» και στις «Ιστορίες βιβλίων» τα περισσότερα με θέματα του κάμπου και σκηνές από το χωριό του και της Λάρισας.
Παράλληλα με τη λογοτεχνία έρχεται σε επαφή και ασχολείται συστηματικά με την κρητική ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού τα οποία τον συναρπάζουν. Συμμετέχει στην συντακτική ομάδα του βιβλίου «Ιστορία της Κρήτης για τα παιδιά του Δημοτικού» για να συνεχίσει με το «Ημερολόγιο 2010: Κρήτη, ένα καράβι τρικάταρτο» (Μεταίχμιο) και το «Όταν Συλλογιέμαι την Κρήτη – Ψηφίδες Ιστορίας και Πολιτισμού» (Μεταίχμιο).
Όλα του τα βιβλία έχουν παρουσιαστεί από αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους στην αγαπημένη του Λάρισα, την οποία δεν ξεχνά μιας και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του, όπως αυτό της εφηβείας του, έχοντας πολλές όμορφες αναμνήσεις καθώς και καλούς φίλους και συγγενείς.
Πρωταγωνιστές στα περισσότερα βιβλία του είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, με χαρακτηριστικά που εύκολα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στον διπλανό του, οι οποίοι τις περισσότερες φορές κατατρύχονται και παλεύουν με τους εφιάλτες τους. Πολλά θέματά του επίσης έχουν αφετηρία και αφορμές από τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Η Συμφιλίωση» (εκδ. Μεταίχμιο), το οποίο κυκλοφόρησε στα μέσα Νοεμβρίου του 2021, θέτει σοβαρά ηθικά και πολιτικά ζητήματα με καίριο αυτό της συμφιλίωσης ανάμεσα στους ανθρώπους της ίδιας εθνότητας ή και διαφορετικών εθνοτήτων.
Ό ίδιος θα γράψει: «Η συμφιλίωση με τον «άλλο», ιδίως μετά από ένα τραυματικό γεγονός, είναι μια προσωπική και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία στην οποία ενυπάρχει η πρόθεση να βγει το άτομο από τον κύκλο της μνησικακίας, χωρίς όμως να προϋποθέτει εκ μέρους του τη συγχώρηση, ούτε τη λήθη όσων συνέβησαν. Οι ήρωες το βιβλίου, θύτες και θύματα, παλεύουν με τους εφιάλτες τους μέχρι να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους, επειδή πρώτα απ’ όλα επιθυμούν μια βαθιά μεταμόρφωση της ζωής τους».
