«Το θέατρο για μένα, είναι τρόπος ζωής. Καλλιτέχνης είναι εκείνος που αφουγκράζεται τους κοινωνικούς παλμούς, και μετουσιώνει τις εσωτερικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου σε τέχνη. Η διαχρονική αξία της τέχνης του θεάτρου, γίνεται ξεκάθαρη σήμερα, -εποχή της ανθρωπιστικής κρίσης- όπου τα στοιχεία της κοινωνικής παθογένειας έχουν μολύνει τον κοινωνικό ιστό. Ιστορικά να το δεις όταν οι λαοί βρίσκονται στα “πατώματα”, η τέχνη και κυρίως το θέατρο αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα δεκανίκια επανάκαμψης» σημειώνει στα «Πρόσωπα» ο Στέλιος Ντικούλης, ενώ όλη η διαδρομή του αποτυπώνεται στα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη «Μέσα στην θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1972. Σπούδασε οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστήμων. Παράλληλα παρακολούθησε σεμινάρια θεάτρου και θεατρικής αγωγής. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το θέατρο το 1998, ερμηνεύοντας ρόλους και σκηνοθετώντας έργα δεκάδων Ελλήνων και ξένων θεατρικών συγγραφέων.
Σκηνοθέτησε 21 θεατρικά έργα και έπαιξε σε 39 θεατρικά έργα. Επίσης σκηνοθέτησε δύο παιδικά έργα, στα οποία έπαιξε και ο ίδιος. Έχει συγγράψει 130 θεατρικά μονόπρακτα και 24 θεατρικά έργα, μεγάλο μέρος των οποίων παίχτηκαν στη Σκηνή του Θεάτρου Τεχνών Λάρισας, στην θεατρική ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου Τυρνάβου, στον τηλεοπτικό σταθμό «Θεσσαλία tv» και σε φεστιβάλ θεάτρου. Τέλος εξέδωσε έξι βιβλία με σάτιρες και επιθεωρήσεις. Συνολικά έπαιξε σε περισσότερες από 900 παραστάσεις στο θεατρικό σανίδι!
Το καλοκαίρι του 2006, απέσπασε βραβείο ερμηνείας, με την σατιρική του κωμωδία «Η άλλη όψη», στον 7ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Θεάτρου Ορεστιάδας, που ανέβηκε με την θεατρική ομάδα του Μορφωτικού Συλλόγου Τυρνάβου.
Τον Φεβρουάριο του 2019, πήρε το βραβείο πρωτότυπου κειμένου, από την Εταιρία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, για το έργο του «Η βιωσιμότητα του χρέους», σε σκηνοθεσία της θεατρολόγου Βίλλης Κίτσιου, που παρουσιάστηκε από την θεατρική ομάδα «Φαέθων» του Συλλόγου Ανατολικής Ρωμυλίας Λάρισας, στο πλαίσιο του 11ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Θεάτρου «Μώμος ο Πατρεύς», που διοργανώθηκε στην Πάτρα.
Σημαντική ήταν την τελευταία διετία η παρουσία του και στο μικρό εκράν. Στον τηλεοπτικό σταθμό Θεσσαλία παρουσίασε τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2008 και από τον Δεκέμβριο του 2009 έως τον Φεβρουάριο του 2010 την δική του κωμική σειρά «που θα πάει η βαλίτσα» με είκοσι επεισόδια. Επίσης στον ίδιο τηλεοπτικό σταθμό παρουσίασε από τον Απρίλιο του 2014 έως τον Αύγουστο του 2014, την σατιρική σειρά «που πας πατρίδα με τέτοιο καιρό», με είκοσι επεισόδια.
Αυτή την εποχή συμμετέχει στο θεατρικό έργο «Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, που παίζεται στο Θέατρο Τεχνών Λάρισας, ενώ παράλληλα σκηνοθετεί στην Θεατρική Ομάδα Ελασσόνας.
«Έχουμε ανάγκη από ουσιαστικό πολιτισμό. Πάντα υποστηρίζω πως το κατά πόσο πολιτισμένη είναι η κοινωνία μας, φαίνεται στα καθημερινά πράγματα, όπως στην οδήγηση, στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών και στις περιόδους κοινωνικών κρίσεων, όπου συχνά ο λαός μετατρέπεται σε όχλο και άμορφη μάζα ξεχνώντας ο καθένας, κάθε στοιχείο σεβασμού και ευγένειας» δηλώνει στα «Πρόσωπα» και προσθέτει: «Η τέχνη, η γνήσια άδολη τέχνη, βρίσκεται έξω από τους συντεχνιακές καλλιτεχνικές παρέες αυτόκλητων –ως επί το πλείστον- υπερασπιστών της, που αλληλοθαυμάζονται και αλληλοϋποστηρίζονται, σχολιάζοντας κάθε τι καλλιτεχνικό και μη. Στους καλλιτεχνικούς κύκλους πρέπει να καταπολεμηθεί η νοσηρή καλλιτεχνική μεροληψία διάφορων τυχάρπαστων του χώρου, που ορίζουν τους εαυτούς τους ως φορείς πολιτισμού και θεατρικής γνώσης. Το θέατρο, ως σκοπός και όχι ως μέσον κάλυψης ψυχοπαθολογικών ατομικών αναγκών, είναι εκείνο που λειτουργεί ως δέκτης και ως πομπός με το εκάστοτε θεατρόφιλο κοινό. Εν τέλει, το θέατρο δεν είναι το καταφύγιο της παράνοιας».
Χρ.Μπ.
