Τι σχέση μπορεί να έχει ένας εναερίτης της ΔΕΗ με τη φωτογραφία; Και στα δύο ένα κλικ μπορεί να κάνει τη διαφορά. Αυτό το μαγικό κλικ εξιτάρει χρόνια τώρα τον Φώτη Νατσιούλη. Τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν ερχόταν στα δημοσιογραφικά γραφεία του ιστορικού «Ημερήσιου Κήρυκα» της Λάρισας. Τότε είχε σκούρα γενειάδα, τη μηχανή στον ώμο και με μια αστική ευγένεια αναζητούσε ερεθίσματα μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας για σπάνια κλικς!
Ήταν η εποχή που είχε ιδρυθεί και η Φωτογραφική Λέσχη Λάρισας, από τα πρώτα μέλη της, ενώ διετέλεσε γραμματέας, ταμίας και πρόεδρός της. Με πολλές αναζητήσεις και μια πλούσια εθελοντική κυρίως δράση, υπήρξε επιμορφωτής φωτογράφος του Θ.Π. «Έξοδος», από το 2010, αλλά και φωτογραφική σκιά σπουδαίων ντόπιων καλλιτεχνών ή προσκεκλημένων ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Τον θυμάμαι να καταγράφει καρέ καρέ τον παγκόσμιο Θόδωρο Αγγελόπουλο, στις κινηματογραφικές αίθουσες «Victoria», στους δρόμους της πόλης, αλλά και στη χαλαρή κουβέντα του κορυφαίου σκηνοθέτη μας με συμπολίτες στον «Νικόδημο». Ο Φώτης δεν βιάζονταν να τραβήξει ένα καρέ. Με αστείρευτη καρτερικότητα, αναζητούσε και αναζητά το κλικ των προσώπων με τη δική του οπτική γωνία. Κι όλα αυτά για το δικό του αρχείο. Εξάλλου βιοπορίζεται από την ενασχόλησή του ως εναερίτης της ΔΕΗ, με σπουδές ηλεκτρονικού στη ΣΕΛΕΤΕ. Από τη φωτογραφία δεν κέρδισε, γιατί ποτέ δεν ζήτησε, ούτε ένα ευρώ. Πραγματικός εραστής της φωτογραφίας. Μόνο πλήρωνε για τις ερωμένες του (φωτογραφικές μηχανές) και τις ανάγκες τους (φιλμ, εμφανίσεις, εκτυπώσεις κ.ά.). Η φωτογραφία ήταν και παραμένει ένα ακριβό σπορ. Σήμερα χρειάζεται καλές φωτογραφικές μηχανές, φακούς, αρκετούς ψηφιακούς αποθηκευτικούς χώρους.
Όταν πρωτοξεκινούσε το ταξίδι στο μαγικό κόσμο της φωτογραφίας με μια Ζενίθ, στα 16 του, στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (γεννημένος το 1960 στην ορεινή Ελασσόνα), ξόδευε το χαρτζιλίκι του για φιλμ στο φωτογραφείο του αείμνηστου Θάνου Σμουλιώτη στην Ελασσόνα. Εκείνη την περίοδο τα φιλμ, οι εμφανίσεις, οι εκτυπώσεις και οι καινούργιες φωτογραφικές μηχανές κόστιζαν μια ολόκληρη περιουσία. Κι ο Φώτης, επένδυε από το στέρημά του στο χόμπι του. Το ίδιο μοτίβο και στην πορεία, κι όταν ανδρώθηκε κι όταν έκανε οικογένεια και δύο παιδιά. Πολλές από τις θεματικές που απαθανάτισε στη διαδρομή τους ως φωτογράφος τις γνωρίσαμε αρχικά μέσα από τις ομαδικές εκθέσεις της Φωτογραφικής Λέσχης Λάρισας και αργότερα μέσα από εκδόσεις (όπως «Η πολιτεία της σιωπής», Βαγγέλης Κολώνας, εκδόσεις Καστανιώτη), αλλά και ατομικές του εκθέσεις «Μπαρμπής Βοζαλής», «Αστικές Μεταλλάξεις» κ.ά. Τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται και στην υποβρύχια φωτογραφία στην παραλία της Βελίκας κ.ά. Μέρος αυτής της δουλειάς του γνωρίσαμε το περασμένο καλοκαίρι μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Summer 2019» της εφημερίδας larissanet.
O Φώτης Νατσιούλης διαθέτει ένα σπάνιο φωτογραφικό αρχείο των τεσσάρων τελευταίων δεκαετιών από χαρακτηριστικά σημεία της πόλης, πλατείες, πάρκα, χώρους πολιτισμού, αλλά και σπουδαίες προσωπογραφίες, απόρροια μιας πολύχρονης, πολύπλοκης, χρονοβόρας και κοστοβόρας προσωπικής αφοσίωσης στη φωτογραφία.
Σήμερα, η εμπειρία του, η πραότητά του και η λευκή γενειάδα του ξεκλειδώνουν και τις τελευταίες αντιστάσεις κι όσων αποφεύγουν το φακό και «αιχμαλωτίζει» με τη δική του οπτική φωτογραφική γωνία σχεδόν όλες τις προσωπικότητες που ζουν, αναπνέουν και δημιουργούν στον τόπο μας ή είναι περαστικοί από την πόλη μας.
Χρ. Μπ.
