Από τη στιγμή που το Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας άνοιξε τις πύλες του, ένα χρόνο πριν, τίποτε πια δεν ήταν το ίδιο. Συνεντεύξεις και παρουσιάσεις στο κοινό μπήκαν στην ημερήσια διάταξη, και ακολούθησαν συνεχή αιτήματα φορέων για το πώς η δουλειά τους θα μπορούσε να συνδυασθεί με το Μουσείο.
Σε στιγμές ηρεμίας, οι αρχαίες κόρες του Τυρνάβου έβγαιναν από τα βάθρα τους και ο νεκρός πολεμιστής του Αγίου Γεωργίου κατέβαινε από το άρμα του για να μας συντροφεύσει. Μόλις λίγο καιρό εκτεθειμένοι και όμως σαν γνωστοί από παλιά. Τόσο οικεία αισθανόταν ο κόσμος. Και ύστερα άνοιξε το Αρχαίο Θέατρο και άρχισαν οι περιηγήσεις στην πόλη και η ατέλειωτη αναζήτηση για το πώς θα πάμε πιο άνετα από το δεύτερο θέατρο στον Άγιο Αχίλλιο και το ρωμαϊκό δρόμο χωρίς να ξεφύγουμε από την πορεία του βυζαντινού τείχους. Και από κεί, πίσω στο Μουσείο!
Όταν τέλος άρχισε η μελέτη του Αρχαίου Θεάτρου και εγκαταστάθηκαν οι μελετητές, τολμήσαμε να ελπίσουμε στο ακατόρθωτο. Ήμασταν σε μια άλλη Λάρισα! Και το ερώτημα για το τι σημαίνει επιτέλους αυτό το Μουσείο έμεινε για την επόμενη χρονιά.
Κι εκείνη που ενέταξε το Διαχρονικό στη ζωή των Λαρισαίων είναι η Σταυρούλα Σδρόλια, η προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Λάρισας…
