Αέναο ταξίδι μέσα στη βροχή των λέξεων και των εννοιών: «Αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψης…». Πόνος και μόχθος για τις γνώσεις -αλλά και τη γνώση– με φυγές και αντιστάσεις.
Θητεία ισόβια στους κλασσικούς, Έλληνες, Λατίνους, Ευρωπαίους, Βαλκάνιους, Λατινοαμερικάνους, Σοφούς της Ανατολής, Πατέρες της Εκκλησίας.
Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας μέσα από αρχαίους ερειπιώνες, στη Μικρά Ασία, τη Συρία, το Περού, την Αίγυπτο, την Κύπρο, τη Μακεδονία, την Πελοπόννησο κι αλλού, ακόμη στις μακρινές παροικίες, στις άκρες του Μείζονος Ελληνισμού, ίχνη των πολλών «πατρίδων των Ελλήνων»…
Η τοπική (θεσσαλική) ιστορία, ενταγμένη στην ευρύτερη επίγεια περιπέτεια του ανθρώπου κι ο εγκλεισμός στην ευρύχωρη σκέψη, τα Μοναστήρια που ξεκλειδώνουν το δέος για την πίστη, ο πόθος της «ουρανίου Ιερουσαλήμ», όλα μετά την ταπεινή θητεία του βίου, στα θαυμάσια αυτού του κόσμου και τα ανεξιχνίαστα μεγαλεία του Θεού, θέα έκθαμβη…
Μαρτυρίες από εποχές μακρινές, στοχασμοί και συγγραφές, η λατρεία των παλιών βιβλίων και εντύπων, γεύσεις από ιστορία, αρχαιολογία, λαογραφία, φιλοσοφία, η μακρά πορεία προς την «ομορφιά, που θα σώσει τον κόσμο», η διά βίου σπονδή στην «καλοκαγαθία» των προγόνων και στο μνημόσυνο «του Σολωμού και του Παπαδιαμάντη αναφορά, όταν μας βρίσκει το κακό, Αδελφοί όπου θολώνει ο νους μας…» (Οδυσσέας Ελύτης).
Ταπεινό αγιοκέρι, αναμμένο μέσα στη σφοδρότητα των ανέμων και των τραγωδιών, ώσπου να εμφανιστεί το αληθινό «φως, που πατεί χαρούμενα τον Άδη και το Χάρο, «αυτό του Χριστού», το οποίον φαίνει πάσι…».
